วันจันทร์ที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

โรคระบาดน่ากลัวมาก...ยังไม่พบวัคซีนป้องกัน...

โรคงอน
โรคงอนโรคงอน..โรคงอน เป็นโรคระบาดที่ร้ายแรงติดต่ออย่างรวดเร็วขยายตัวเป็นวงกว้างในแนวราบ ยังไม่พบ วัคซีนหรือยารักษา
ผู้ป่วย..มีอาการหน้างอและบางรายที่อาการหนัก
จะมีอาการหน้าดำแทรกซ้อนด้วยหูแข็ง(ระวังอย่าให้ดำ) ฟังอะไรขัดหูขัดใจไปหมด
ตาขวางน้ำลายไหลเล็กน้อย..พองามยัง
ไม่พบหลักฐานที่แน่นอน ว่าผู้ใดนำเชื้อมาปล่อย
โรคนี้.. ยังส่งผลให้อุณหภูมิร่างกายสูง มือไม้สั่นผู้ป่วยที่อาการหนักอาจถึงขั้นชักดิ้นชักงอ
การปฐมพยาบาลเบื้องต้น..ควรสังเกตอาการผู้ป่วยว่า
งอนอยู่ในระดับไหน ถ้างอนน้อยๆ ให้รีบง้อ
ควรเอาใจใส่ต่อผู้ที่ติดเชื้อในระยะเริ่มแรกจะทำให้อาการไม่ลุกลาม และสามารถรักษาหายได้
สำหรับผู้ป่วยที่อาการหนัก
ผู้ง้อ..ควรได้รับการฝึกสอนและเป็นผู้ชำนาญการง้อเป็นพิเศษ
เพราะผู้ป่วยจิตใจอ่อนแอ เปราะบางแตกหักง่าย ต้องการความเอาใจใส่
หลังได้รับการรักษาผู้ป่วยที่หายแล้ว
ยังสามารถอาการกำเริบได้ทุกเวลา
ผู้ใกล้ชิดต้องให้ความรักและความเข้าใจ
หากความรักและความเข้าใจลดน้อยลงเมื่อไหร่ อาการงอนจะกำเริบ..
หมายเหตุ..
พบมากในกลุ่มคนที่มีความสวย และความน่ารัก
สำหรับผู้ไม่สวยและไม่น่ารักจะเรียกอาการเดียวกันนี้ว่า.. น่าเบื่อ น่ารำคาญ
จะปล่อยไปตามยถากรรมไม่มีการปฐมพยาบาลใดๆทั้งสิ้น
จนกว่าอาการจะหาย หรือตายไปเอง...

เรื่องเล่าของวงกลม

เรื่องเล่าของวงกลม ...

นานมาแล้ว ... มีวงกลมอยู่วงหนึ่งเศษเสี้ยวหนึ่งของมันหายไป
มันกลิ้งไป ... กลิ้งไปตามหาเศษเสี้ยวที่หายไปนั้น
มันเจอผู้คนมากมายแต่ไม่มีใครเลย ที่จะเติมเต็มมันได้
บางที .. ก็ใหญ่เกินไปถ้าฝืน ... ก็จะเจ็บทั้งสองฝ่าย
บางที ... คิดว่าเข้ากันได้แต่พอจะก้าวไปข้างหน้า ... ถึงได้รู้ว่า 'ไปด้วยกันไม่ได้'
บางที ... เศษเสี้ยวมีหนามแหลมคมกว่าจะรู้ตัวว่า 'ไม่ใช่'ก็ได้ทิ้งบาดแผลและความเจ็บปวดมากมายไว้ให้เจ้าวงกลม
มันยังกลิ้งไป ... กลิ้งไป
จนในที่สุด ... ก็ได้พบเศษเสี้ยวของมัน
แล้ววงกลม ... ก็เต็มวง

ถ้าเรื่องมันจบแฮปปี้ยังงี้ก็ดีเนอะ ลองมาฟังนิทานอีกเรื่อง ...

เรื่องเล่าของสามเหลี่ยม
ยังจำเศษเสี้ยวของวงกลมนั้นได้ไหม?เสี้ยวรูปสามเหลี่ยม... กำลังตามหาวงกลมของมัน
มันกลิ้งไป ... กลิ้งไป
พบคนมากมาย ...แต่ไม่มีใครเลย ...ที่เป็นที่ของมัน

นี่ก็ไม่ใช่ ... นั่นก็ยังไม่ใช่

พอเจอคนที่คิดว่าใช่ ... กลับพบว่า เขามีส่วนเติมเต็มของเขาอยู่ แล้ว
สามเหลี่ยม ... กลิ้งไป ... กลิ้งไป ...
กลิ้งไป ... กลิ้งไป
จนขอบของมันเริ่มมนลง
ในที่สุดสามเหลี่ยมนั้นกลายเป็นวงกลมและพบว่าตัวเอง สามารถกลิ้งไปได้ด้วยตัวของมันเอง... โดยไม่ต้องการให้ใครมาเติมเต็ม ...
คุณค่าของตัวเอง หากตัวเองไม่เห็น จะหวังให้ใครมาเห็นเล่า ว่าจริงมั้ย